Başıboş bulutlar gibi dolaşsam da, hep bulut yalnızlığı yaşıyordum. Akşam olunca artık onu görmekten umudumu keserdim. Yarın yeniden gördüğümde, önce gözlerindeki o yaprak yeşilini arıyordum. Yakınımda sessizliğinin yankısını duyunca gözlerine bakarak bir gonca gibi gülümsüyordum. İçimin o bitmeyen sızısı dinmese de, ablamın acı sonu artık beni korkutamıyordu. Akşam saatlerinin esmer vaktinde aşkımın bizim evin önünden geçmesini bekliyordum. Bazı akşamlar kuşlar uyuduğunda bile o hâlâ geçmezdi. Ben günün eksikliğini hissettiğimden avunmak için gece boyu yıldızları gözlerdim. Yalnızlığım içimde dolunay gibi büyürdü.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
