Annemin Elleri

“Ben annemin toprağa düşüremediği yağmuruyum.

Onun yarasından bulutlar yaptım penceresine.

Gökkuşağı çizdim tülbentine sustuklarından.

Masallarını yastığıma ezgilerken yazgısını çizdim avuç içime

Ben annemin en çok gülen, en çok ağlayan kızıyım

Sessizliği çeyiz sandığına saklanırken kanaviçeleri kaderine dikilen

Ben annemin sararmış fotoğrafında kalan çiçekli elbisesiyim.

Balkonunda hangi güneşe açacağını bilmeyen begonyası

Ben annemin sabrından döktüğü kırıntılarından büyüyen sol yanıyım”

Rabia Burhan’ın merakla beklenen ikinci şiir kitabı “Annemin Elleri” bizi en zayıf noktamızdan yakalıyor.

Ama vurmuyor.

Şefkatle tutuyor.

Çocukluğumuzdaki gibi…