Gün geçtikçe çoğalan bir ağrı bu. Gözleri, mavzerin ıslığında kaybolmuş bir hikâye. Bizim hikâyemiz. Hepimizin hikâyesi. Dilimizde kalan son şarkı, ellerimizdeki boşluk izi. Çıkmayan sesimizin çiğ, ham, mahcup avazı. Yine de ümit ederiz, kalkacağını düştüğü yerden… Sayılardan ibaret olmayan bir coğrafyanın; yara yara karanlığı, tüm zalimleri geçerek, azgın hükümranlıkların başlarına çalarak bütün habisliklerini, türkümüzü söyleyeceğini biliriz. Çünkü bizim türkümüz kardeşim, söylenmeye, söylenmeye unutulmuştur.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
