“Selamun aleyküm millet, ben geldim. Hoş geldim, aç geldim… Huuu, anneciğim!” Çantamı, ceketimi sedirin üstüne attım. Ama her zamankinin aksine uyaran, kızan yok. Mutfağa yöneldim, “Önce banyoya…” diye kimse direktif de vermiyor. O yapmacıklığını bir çocuğun bile anlamakta zorlanmadığı sitemkar bakış, o “mecburi istikamet” levhası gibi banyoyu gösteren işaret parmağı nerede?
Hop tirinom…
“Yaşasın özgürlük” diye bağırmam mı gerekir? Yoksa bu kadarı da fazla mı?
Hop tirinom… Hop tirinom… Hop tiri…
Annem nerede? Herkes niye böyle üzgün? Neden kimse bana kızmıyor? Ve neden herkes konuşmayı unutmuş gibi duruyor?
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
