İskenderiye

"Ama çocukluk aşklarının yeşil cenneti; onları yakınmalarla ve gözyaşlarıyla yeniden canlandırabilir miyiz? Ve sonra? Hiç. Girişim orada bitti, tek girişim, inanmış olduğun ve hâlâ inandığın, yitirilmiş bir saflığın hıçkırıklarını içeren dizeleri anımsamak için yaptığın girişim. Seni durduran ne oldu? Övüngenliğin keyfi mi? Parmaklarınla artık duyumsamana olanak bulunmayan bir şeyi kafanın içinde yeniden yaşamak bu kadar mı acı vericiydi?" Başıboş Kentler’de sıra İskenderiye’de... Gizli bir görevle Kahire’den İskenderiye’ye gelen Simonidis, orada onu sanki geçmişin tüm yüküyle, alaycı bir bilgelikle bekleyen Paraskos; devrimci Yunan subayları, İngiliz göçmenler, yaşamlarının yarısını Yunanistan’da bırakmış neşeli yaşlı kadınlar, sığınmacılar, gençler, çocuklar... Başıboş, tarihsel çalkantının etkisiyle adeta "sürüklenen" İskenderiye; sokaklarıyla, kilise ve camileriyle, birbirini seven, kıskanan, birbirinin yaşamını kaygıyla ya da neşeyle izleyen insanlarıyla o büyülü kent... Stratis Tsirkas, Albaylar Cuntası döneminde ülkesinde yasaklanan üçlemesi Başıboş Kentler’le 1971’de Fransa’da En İyi Yabancı Kitap Ödülü’nü almıştır.