Ok sadece bir ok değildi, hedef tahtası bir hedef değildi! İçimdeki eski bir evdi, demir kapı tokmağıydı! “O El” attı çabucak o oku, herkesin bağırdığı, büyük, önemli, zengin olmayı istediği bu dünyada kısık sesli ama bir o kadar da haklı tevazunun, sessiz koca yüreklerin şampiyonluğuydu bu şampiyonluk! Başarmıştı iyi insan. Şampiyonluk ruhu; “hakikat yolunun yolcularının ruhuydu”, “babamın ruhuydu”, “annemin ruhuydu.” Büyük bir vefa ve sevgiyle ellerinden öptüm. Babam annemin elinden tuttu. El ele tutuşarak attılar oku…
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
