Yolda Kalanlar

Zile bastık. Kapıyı açan Ayşegül Abla, ayağının dibinde Saniye Nur. 
“- Saniye Nur,” dedim, “Ayşe Abla,” dedim. 
“- Mahmut Abi, Mahmut Amca!” dediler.
Ziyarete beraber gittiğim arkadaşım Muhammed bana dönerek, “Abi, sen nereden tanıyorsun bunları?” dedi. 
Ayşegül Hanım şaşırdı: “Siz nereden tanıyorsunuz kızımı?”
Muhammed’e dönerek, “Sakın sesini çıkarma, hiçbir şey konuşma.” dedim. İçeri girdik, 3-4 dakika ağlayarak özür diledim. Sanki Rabbim beni kulağımdan tutmuş gibi hissettim, "Bir iş yapıyorsan tam yap, yaptığın işi yarıda bırakma.” der gibi. 
20 milyonluk İstanbul’da Allah kulağımdan tuttu, beni Saniye Nur’un kapısına kadar getirdi. 
İçeri girdim ama dünya başıma yıkıldı.